Teatro Massimo Bellini to opera. Nazwany na cześć miejscowego kompozytora Vincenzo Belliniego, został zainaugurowany 31 maja 1890 r. Wykonaniem arcydzieła kompozytora, Normy. Może pomieścić 1200 osób.

Stworzenie tego, co miało ostatecznie stać się Teatro Massimo Bellini, zajęło prawie dwieście lat, począwszy od dyskusji po katastrofalnym trzęsieniu ziemi w 1693 r., które całkowicie zniszczyło Katanię. Omówiono budowę teatru publicznego, a w 1812 r. Ostatecznie położono kamień węgielny.

Architekt Salvatore Zahra Buda zaczął przygotowywać plan teatru na Piazza Nuovaluce przed Santa Maria di Nuovaluce klasztor, miejsce dzisiejszego teatru. Postanowiono stworzyć „Wielki Teatr Miejski”, który zasługuje na rozbudowę miasta; plan „Teatro Nuovaluce” (Nowy Teatr Światła) był wspaniały pod każdym względem i został stworzony, aby stworzyć jedną z najbardziej innowacyjnych prac we Włoszech.

Ze względu na problemy z finansowaniem, praca musiała zostać przerwana na kilka lat. Tymczasem zamiast tego powstał mniejszy teatr - „Tymczasowy Teatr Miejski”, który został otwarty w 1822 r. (Ale został zniszczony podczas II wojny światowej). W międzyczasie Teatro Nuovaluce, po częściowym ukończeniu i przekształceniu w wielofunkcyjną salę, był poświęcony głównie użytkowaniu letniemu do 1865 r., Kiedy to został sprzedany prywatnie w celu sfinansowania budowy nowego teatru.

W 1870 roku architekt teatralny Carlo Sada został wyznaczony do znalezienia odpowiedniego miejsca dla nowego teatru. Wiele opcji lokalizacji rozważano w przypadku długo oczekiwanego teatru „Massimo”. Wybrano tylko jedną lokalizację, aby ją wyłączyć, a pierwotna strona została przywrócona do obrazu. Tym razem miało to być miejsce na dużą, wielofunkcyjną halę. Ponownie pojawiły się problemy z finansowaniem, a plan został przejęty przez gminę. Następnie komisja miejska zdecydowała, że ​​struktura powinna zostać przekształcona w operę jednofunkcyjną. Wreszcie praca przebiegła dobrze, a teatr został ukończony w ciągu siedmiu lat, otwierając w maju 1890 r.

Z zewnątrz domu pasuje do charakterystycznego sycylijskiego stylu barokowego sąsiednich budynków z końca XVII wieku. Jego foyer z marmuru, „Ridotto”, jest ozdobny i stiukowy, a między centralnymi łukami znajduje się posąg Belliniego. Piękne, czerwone, pluszowe wnętrze obejmuje główne siedzenia i cztery poziomy pudełek. Wokół nich, na górnym poziomie, znajdują się niezwykłe arkadowe arkady. Malowany sufit Ernesto Bellandi przedstawia sceny z czterech najbardziej znanych oper Belliniego.

W całej swojej historii opera wykonała prawie wszystkie prace Belliniego. Od początku istnienia wielu uznanych śpiewaków wykonywało wiele różnych oper. W 1951 roku, z okazji 150. rocznicy urodzin Belliniego, Maria Callas zaśpiewała Normę, powtarzając swój sukces w 1952 i 1953 roku.