Pałac Fassari Pace jest częścią osiemnastowiecznej architektury cywilnej, w odbudowie Katanii po katastrofalnym trzęsieniu ziemi, które całkowicie ją zniszczyło, 11 stycznia 1693 roku.
Znajduje się w górnej części via Vittorio Emanuele II, już droga Corso Reale, pałac otwiera się na tę ostatnią w jego późnobarokowej fasadzie, wędkując między ulicami Santa Barbara i La Palma, skierowaną na południe; na północy graniczy z Via San Barnabà, do której prowadzi Via della Palma; w XVIII wieku znajdował się we wnętrzu ozdobionym ogrodem, teraz zniknął. Znajduje się obok dawnego klasztoru Trójcy Świętej, w którym obecnie mieści się liceum Boggio Lera, ozdobione kościołem o tej samej nazwie.

Jego budowę można prześledzić z pewnością do pierwszych trzydziestu lat osiemnastego wieku; jednak przed katastrofalnym trzęsieniem ziemi w 1693 r. istniały domy o podobnej fakturze. Widać to w XVI-wiecznych planach miasta, od pierwszego znanego nam, stworzonego przez P. Mortiera.

Obecność surowego i majestatycznego XVIII-wiecznego pałacu, w pierwszych dwóch rzędach, terrano ze sklepami i szlachetna podłoga charakteryzująca się gzymsami ośmiu balkonów wychodzących na publiczną ulicę, z prostokątnym wzorem powyżej, znajduje się w dwie mapy odniesienia, które widzą je z dokładną dokładnością: Giuseppe Orlando, wydrukowane w 1760 r., oraz (z tego samego okresu, od kiedy autor zmarł w 1762 r.), które są zawarte w tekście Lexicon topographicum siculum, przez uczonego Abbota Vito Maria Amico Statella.

W tak dokładnych rysunkach budynków miasta - zbudowanych prawie wojskowym stylem z woli księcia Camastry Giuseppe Lanza, wikariusza generalnego Królestwa na rozkaz namiestnika de Uzeda, który miał projekt inżyniera wojskowego Carlosa De Grunembergha nowa trasa dróg, z których najważniejsza, ze względu na dominującą centralność, skrzyżowanie głównego placu oraz połączenie z morzem, to właśnie Via Vittorio Emanuele - można wyraźnie zobaczyć wzniesione budynki i stan prac w czas prasy.

Pałac Fassari Pace został zbudowany tylko w jego centralnej części: brakowało drugiego piętra, prawdopodobnie stworzonego z oryginalnego projektu, który zostanie ukończony między XVIII a pierwszymi trzydziestoma latami XIX wieku: jak potwierdza roślina Katanii autorstwa Sebastiano Ittara, opublikowanej w 1833 r. Dlatego ostateczną formę budynku można datować na ten ostatni okres.

Elewacje widoczne za drugim piętrem są dziełami z początku XX wieku, z oczywistymi celami komercyjnymi. Należy również podkreślić, że obniżenie poziomu ulic Katanii, w latach 1870-71 pożądane przez rząd krajowy z celami wybitnie spekulatywnymi (a więc kontrowersyjnymi i kwestionowanymi w tamtym czasie), zmodyfikowało projekt fasady.

Zarówno centralne drzwi wejściowe, jak i boczne drzwi via della Palma i via Santa Barbara zostały obniżone; pierwsze dwa są nadal zdominowane przez owalne okna zwane oczyma, drugie ma mały balkon. Autor budynku można zidentyfikować, ze względu na styl i metody budowy oraz materiały, a także wskazówki zebrane w różnych dokumentach u Francesco Battaglii, architekta domu księcia Ignazio Paternò Castello di Biscari i benedyktynów