- Powrót
- Co zobaczyć
- Kościół San Placido
Opis
Kościół San Placido znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie Palazzo Biscari i katedry Sant'Agata.
Pierwsza fundacja sięga, według Rasa, do 1409 roku, w którym królowa Bianca, córka króla Nawarry, żona króla Martino, w swoim drugim małżeństwie, i wikariusz królestwa Sycylii, ofiarowała cenny święte wyposażenie klasztoru benedyktynek, które jeszcze nie zostały wzniesione, być może pozostanie gościem sióstr przez długi czas.
Również w XV wieku Ximene i Paola di Lerida - „małżonkowie wielkiej pobożności i szlachetnej i bogatej rodziny katańskiej” - przyczynili się finansowo do budowy klasztoru w San Placido, pomimo aktu fundacji, z 4 grudnia 1420 r. pokazuje, że to właśnie Donna Paola, teraz wdowa, była jedyną inspiracją do założenia domu zakonnego.
Budynek miał miejsce na ruinach starożytnej pogańskiej świątyni poświęconej bogu Bachusowi, miejscu kultu katolickiej tradycji religijnej, ponieważ powiedziano, że gdy powstało miejsce narodzin św. Agaty, patronki miasta ,
Kościół został zrównany z ziemią przez katastrofalne trzęsienie ziemi w Val di Noto z 1693 r., które zniszczyło Katanię.
Z inicjatywy jedynych trzech mniszek, które uniknęły śmierci z ruin trzęsienia ziemi, rozpoczęła się odbudowa, powierzona architektowi Stefano Ittarowi, a nowy kościół został konsekrowany w 1723 r.
1976 został zamknięty z powodu problemów ze strukturą, a po około trzech latach konsolidacji został ponownie otwarty na nabożeństwa w 1979 roku. Fasada kościoła, w klasycznym sycylijskim stylu barokowym, stoi na placu San Placido i jest wykonany z białego kamienia z Taorminy. Fasada jest wklęsła pośrodku i kończy się po bokach dwoma ostrymi rozpórkami. Po bokach pojedynczych drzwi wejściowych znajdują się dwa posągi świętych Placido i Benedetto, a po bokach, w mniejszych rozmiarach, te świętych Scholastiki i Geltrude. Fasada jest otoczona artystyczną wypukłą balustradą z kutego żelaza, z emblematem św. Benedykta w centrum.
Na szczycie fasady znajduje się dzwonnica z trzema dzwonami.
Fasada ozdobiona jest rzeźbami, płaskorzeźbami i okratowanymi oknami.
Kościół ma jedną nawę, a wzdłuż jego ścian bocznych są półkolumny żłobione. Ściany zdobią marmurowe i złote stiuki. Cztery ołtarze boczne są ozdobione marmurowymi płaskorzeźbami i mają cztery duże obrazy malarzy Michele Rapisardi i Giuseppe Napoli.
Ołtarz główny jest marmurem polichromowanym i wsparty na puttach również w marmurze. Na bocznych ścianach absydy znajdują się dwa duże obrazy Michele Rapisardi, a na tle ołtarza dwa obrazy malarza Tullio Allegra.
Nad drzwiami wejściowymi znajdują się organy z chórem ukrytym za złotą kratą. Największa
Pierwsza fundacja sięga, według Rasa, do 1409 roku, w którym królowa Bianca, córka króla Nawarry, żona króla Martino, w swoim drugim małżeństwie, i wikariusz królestwa Sycylii, ofiarowała cenny święte wyposażenie klasztoru benedyktynek, które jeszcze nie zostały wzniesione, być może pozostanie gościem sióstr przez długi czas.
Również w XV wieku Ximene i Paola di Lerida - „małżonkowie wielkiej pobożności i szlachetnej i bogatej rodziny katańskiej” - przyczynili się finansowo do budowy klasztoru w San Placido, pomimo aktu fundacji, z 4 grudnia 1420 r. pokazuje, że to właśnie Donna Paola, teraz wdowa, była jedyną inspiracją do założenia domu zakonnego.
Budynek miał miejsce na ruinach starożytnej pogańskiej świątyni poświęconej bogu Bachusowi, miejscu kultu katolickiej tradycji religijnej, ponieważ powiedziano, że gdy powstało miejsce narodzin św. Agaty, patronki miasta ,
Kościół został zrównany z ziemią przez katastrofalne trzęsienie ziemi w Val di Noto z 1693 r., które zniszczyło Katanię.
Z inicjatywy jedynych trzech mniszek, które uniknęły śmierci z ruin trzęsienia ziemi, rozpoczęła się odbudowa, powierzona architektowi Stefano Ittarowi, a nowy kościół został konsekrowany w 1723 r.
1976 został zamknięty z powodu problemów ze strukturą, a po około trzech latach konsolidacji został ponownie otwarty na nabożeństwa w 1979 roku. Fasada kościoła, w klasycznym sycylijskim stylu barokowym, stoi na placu San Placido i jest wykonany z białego kamienia z Taorminy. Fasada jest wklęsła pośrodku i kończy się po bokach dwoma ostrymi rozpórkami. Po bokach pojedynczych drzwi wejściowych znajdują się dwa posągi świętych Placido i Benedetto, a po bokach, w mniejszych rozmiarach, te świętych Scholastiki i Geltrude. Fasada jest otoczona artystyczną wypukłą balustradą z kutego żelaza, z emblematem św. Benedykta w centrum.
Na szczycie fasady znajduje się dzwonnica z trzema dzwonami.
Fasada ozdobiona jest rzeźbami, płaskorzeźbami i okratowanymi oknami.
Kościół ma jedną nawę, a wzdłuż jego ścian bocznych są półkolumny żłobione. Ściany zdobią marmurowe i złote stiuki. Cztery ołtarze boczne są ozdobione marmurowymi płaskorzeźbami i mają cztery duże obrazy malarzy Michele Rapisardi i Giuseppe Napoli.
Ołtarz główny jest marmurem polichromowanym i wsparty na puttach również w marmurze. Na bocznych ścianach absydy znajdują się dwa duże obrazy Michele Rapisardi, a na tle ołtarza dwa obrazy malarza Tullio Allegra.
Nad drzwiami wejściowymi znajdują się organy z chórem ukrytym za złotą kratą. Największa